و عشق هيچ گاه به معناي رسيدن نيست
مي توان "عاشقانه" عاشق بود ولي به معشوق نرسيد
چرا كه عشق به تنهايي مي تواند از خود دفاع كند



وقتی که چشم هامون رو میبندیم و به زبون مون رخصت میدیم که هرچی میخواد بگه و همه چیز رو به بدترین شکل عنوان کنه ُ میدونید چی میشه؟ دوتا چیز شکسته میشه: حرمت و دل

حرمت عشق مون و دل معشوق مون

چقدر بد زدیم شکستیم


گاه چقدر بی پروا دل یکدیگر را میشکنیم غافل از اینکه شاید لحظه ای دگر نباشیم یا نباشد

و تو هرگز نخواهی فهمید که من در نبود تو در میان این همه نگرانی و ظلمت و در میان این همه دروغ و بی رحمی و در میان این همه انسان های دور از انسان و مهرهای دور از مهر چه خواهم کشید

حسرت به دل دارم از همه آنچه که میخواستم بشود اما نشد و همه آنچه که نباید میشد اما شد. حسرت به دل دارم که دستانم را در دستانت احساس نکردم و حسرت به دل دارم که قسم خورده بودم قلبت را نشکنم اما شکستم

به راستی این من هستم که از تو دوری میکنم یا این تویی که از وجودم خسته شده ای؟

آیا تو میدانی که لایق بودن برای من در تو خلاصه شده است و عشق برایم در نگاه تو معنی شده است و مهربانی برایم در گرمای آغوش تو تعبیر شده است؟ میدانستی؟ میدانستی اگر نباشی چه بر سر من خواهد آمد؟ منی که این همه بی پروا وداع را بر زبان می آورم آیا میدانستی که در وجودم این همه پروا پوچ و توخالی است؟ میدانستی دلم میلرزد؟ میدانستی بیمار وجودت شده ام؟ میدانستی که ...

که تو را دوست دارم حتی اگر...